Eindhoven, 1968. In gebouw Katholiek Leven woedt de Blue Beat Revolt, een popfestivalletje waar de Amsterdamse performer Johnny the Selfkicker zijn gedicht ‘Een stralende zon’ uitschreeuwt tegen een decor van kleine gekleurde belletjes van vloeistofdia’s. Poëzie als performance, anders dan de brave voordrachten op de middelbare school. Het sprak me aan … Nee, ik sloeg niet direct aan het dichten. In mijn beginnend schrijversleven waren het vooral cursiefjes voor de schoolkrant. En voor een eigen buurtblad griezelverhalen, bij voorkeur geschreven op avonden met ouders de deur uit. En er dan zelf bang door worden. Bij het naar bed gaan eerst het licht in het volgende vertrek aandoen, voor het in de vorige kamer te doven. Perfomance, naast Johnny ook de specialiteit van Simon Vinkenoog en wat later Jules Deelder. In België is het wat wachten op het verzenkabaret ‘Jamboree’ van Tom Lanoye. Nevenstaand gedicht kan zich niet met hun werk meten, maar is wel podium-gedacht: het komt dan uit een pakje dat iemand vanuit het publiek aanreikt.

Gedichtje om uit te pakken een engagement een echt engagement dat heb ik altijd al willen hebben ja echtig je kon het niet beter gekozen hebben. alhoewel, is het niet een ietsje aan de grote kant? natuurlijk je moet eraan wennen zeker als je er nog nooit eentje hebt gehad maar kijk nu zelf eens mee en zeg eens eerlijk het is toch een hele brok als je er zo rechtstreeks mee geconfronteerd wordt. o, het trekt me wel aan daar niet van hoor ik vraag me echter af dacht je ook niet? zeg zouden we het nog kunnen ruilen?

 biografie : 1946 1968 1971 1980 2006 2015