MOOIST IS WAT NIMMER WORDT VOLTOOID
voor Wilfried Adams (1947-2008), zijn poëzie remixed
1
Omdat herinnering niet dooft: daarom
kwam ook voor hem elke dag de zon op,
streelde de hand die tussen het leven
door een flits van een gedicht
schreef, soms.
Vaker was hij tot niets verplicht,
- daar kon hij het best mee stellen.
Later, zijn lichaam verworden
tot het tengerste weefsel,
hoestte hij zijn grens tegemoet
tot alle holten in zijn mens
waren gestold.
Een ademtocht voordien nog
zinderde de hitte een laatste
keer na en kleurde
het water bloedrood.
Jaja, water zat.
Dan legde hij zijn laatste
nachtegaal het zwijgen op.