PENGUIN ON THE BEACH PINGUÏN OP HET STRAND Vreemdeling in zijn eigen element, Zeeslachtoffer, de gestrande mannequin Waggelt in zijn jaspanden op maat. Olie Heeft een diepe commerciële vlek gesmeerd Op het onderpand van zijn hemd. Vies, grijs, Belemmert het de gladheid. Maar al te goed Kan hij het verleden weer oproepen, om zo omzichtig te zijn: Kijk hoe hij de golven instapt. Hij huivert Onder het schuim; schuift, glijdt uit op het natte zand, Ontsnapt naar droogte, schaarste, in een witte waterval, Onwillekeurig verliest hij wat glans op de schouders. Handen duwen hem terug de zee in. Hij staat In gepijnigd en stil vermaan. Eens kende hij een zonverlichte, overslaande gladheid, Maar diep binnenin het kleine heuveltje in zijn hoofd, en donker Behoudt hij het beeld: Olie op zee, Groen dat glad maakt, zwarte lasso's van slib Die de branding bij de mouw leiden met een bevlekte sjaal. Hij huivert nu van de handig wijkende golf, Draait zich om en sukkelt voort naar het gele zand, Onuitsprekelijk behoedzaam, triomfantelijk triest. Hij is onmetelijk wijs: hij vertrouwt niemand. Zijn zintuigen Samengeklit door ervaring. Hij eet Vis uit de hand van zijn Redder, en het smaakt zwart.

VOICE.SILENCE.ECHO STEM.STILTE.ECHO De stem spreekt. Echo beantwoordt echo's. Maar Wat zegt de Stilte? Wat zingt de zanger Dat nauwkeuriger en puurder is Dan de stilte nadat de echo's weggevallen zijn? De stilte is zo vastberaden en voorgeschikt Als het geluid. Echo is het ongekende, Wie kent zijn boog, zijn monding, zijn afgrond, Welke verzonnen gootsteen fluistert met een sisklank, Welke zwevende arabesk maakt zwerfstenen Gracieuze noten van kille sopranen, Kyrie en Credo. Wie zal bepalen wat de echo is? Is het een stem die aan een stem hangt als een draad Zwiepend, zwaaiend, een spin; of een schaduw Neergeworpen door een zuil, de duisternis op de pracht, Of iets kloppend als een hart in het woud? In trilling en beweging, haar bewogen behoefte. Ik ben het instrument, ik Ben het timbre, de rilling. Ik beantwoord als ik antwoord En al zoekend, ontdek. Ik ben de ruimte, de pauze Waar de trillende splinters zich verdringen, De verstilde vleugel van de mot, wiens tule In de witte stilte staat. Ik ben het kind dat geboren is Uit sterke vader, bleke moeder. Mijn stem, prachtig of wanhopig Hebben zij geschapen. En verstikt. Stemmen kondigen hun komst Aan en aan, hun afspraken Hun sluwe bevestigingen en ontkenningen. In evenwicht, in contrapunt, treffen ze Elkaar op de stijgende trap. Ze vertellen wat kan verteld worden en zinspelen op de rest, De wapperende vlam een kaars, uitwaseming in het gewelf Van de hersenen, in de crypte van het hart, in de beenderen Van de kolommen en pilaren en naven. Maar Als de echo wegsterft, dan de Stilte. In stilte wordt het gebed tenslotte uitgesproken. Of het gehoord werd of niet is een zaak Van wonderen en voortekens, want het zal aantonen Of God al dan niet luisterde. Luisterde Hij? Hoor je de echo Van Zijn onmetelijk antwoord niet, dat Nee echoot. Maar Als God hier is en God liefde is (Wiens Nee we verkiezen voor Ja te nemen) Van wiens Stem is die van God de echo In Stilten van welke afgrond?