REQUIEM FOR A LAKE - GONCA ÖZMEN De Turkse dichteres en vertaalster Gonca Özmen (°1982), een van de opmerkelijkste dichters van haar generatie, heeft verschillende veelgeprezen bundels gepubliceerd, waaronder Kuytumda (2000), Belki Sessiz (2008) en Bile İsteye (2019). Haar werk is in meerdere talen vertaald, o.a. The Sea Within (2011) en Vielleicht Lautlos (2017). Momenteel woonachtig in Istanbul, houdt Özmen zich bezig met het redigeren, vertalen van de Verzamelde Gedichten van Sylvia Plath en draagt ze bij aan verschillende literaire initiatieven. Dit gedicht, Göle Yas, werd vertaald naar het Nederlands in de Vertaalworkshop Turks-Nederlands tijdens Poetry International Festival, juni 2022 door Hamide Doğan, Jeroen Aarssen, Ilayda Burse Demirci, Çiler İlhan en Haydar & Ibrahim Eroğlu. Herziene versie 2024. Vertaald naar het Engels door Roger Nupie.

GÖLE YAS REQUIEM VOOR EEN MEER GONCA ÖZMEN Als ik een oud afgelegen meer ben Dag na dag gekrompen Sinds lang bedaard Als het ineens met mij is afgelopen Geef dan een wortel een wortel een wortel Als ik slaap in een aanhoudende maalstroom Verborgen, onder woord en huis Mijn hart belast Als ik ben stilgevallen Op de bodem – in de diepte Geef dan een stem een stem een stem Als ik in de knoop zit Het kijken naar mijn weerspiegeling beu ben In gedachten een onbegaanbare weg bewandel Als de vogels straks zullen beginnen Geef dan een tak een tak een tak Als ik een langgerekte klaagzang ben Gewacht, verlaat, verbitterd Als ik aan het sterven ben Van dat ragdunne stromen Geef dan een leven een leven een leven Als ik nu bezinksel ben gitzwart van verdriet Bedekt met roet Als ik op het punt sta te verdwijnen Uitgeput van het wachten Geef dan een hand een hand een hand

GÖLE YAS REQUIEM FOR A LAKE GONCA ÖZMEN If I am an old, secluded lake Shrunken day by day Long since calmed down If it suddenly ends for me Then give a root a root a root If I sleep in a relentless whirl Hidden, beneath word and home My heart burdened If I have come to a halt At the bottom – in the depths Then give a voice a voice a voice If I am entangled Tired of looking at my reflection Treading an impassable path in thought If soon the birds will begin Then give a branch a branch a branch If I am an elongated lament Waited, abandoned, embittered If I am dying From that thread-thin flow Then give a life a life a life If I am sediment now, pitch-black with sorrow Covered in soot If I am on the verge of vanishing Exhausted from waiting Then give a hand a hand a hand