Elizabeth Bishop werd geboren op 8 februari 1911 in Worcester, Massachusetts (USA).
Tijdens haar leven was ze een gerespecteerde, maar enigszins moeilijk te duiden figuur in de wereld van de Amerikaanse literatuur.
Sinds haar dood in 1979 is haar faam echter zodanig gegroeid dat veel critici haar "een van de belangrijkste Amerikaanse dichters" van
de 20e eeuw hebben genoemd.
Bishop was een onafhankelijke vrouw die van 1935 tot 1937 veel tijd doorbracht met reizen naar Frankrijk, Spanje, Noord-Afrika,
Ierland en Italië. Ze woonde gedurende 14 jaar samen met de architecte Lota de Macedo Soares in Pétropolis, Brazilië en
communiceerde alleen per brief met vrienden en collega's in Amerika. Haar relatie met Lota was in 2013 de inspiratiebron voor de film
Reaching for the Moon van Bruno Baretto.
Bishop was schilder en dichter, en haar verzen staan net als haar beeldend werk bekend voor hun vermogen om belangrijke scènes
vast te leggen. Haar poëzie is geladen met beschrijvingen van haar reizen en het landschap dat haar omringde en wordt vaak
geprezen om zijn technische genialiteit en verscheidenheid.
Haar werk werd meermaals onderscheiden, o.a. met de Pulitzerprijs (voor haar bundel Poems: North & South/A Cold Spring, 1956), de National Book Award (1970) en de National Book Critics Circle Award
(1976).
Ze publiceerde tijdens haar leven slechts 101 gedichten en overleed in Boston op 6 oktober 1979.
Roger Nupie vertaalde haar gedicht One Art.
Roger Nupie
elizabeth bishop - een ware kunst
ONE ART – ELIZABETH BISHOP
The art of losing isn’t hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.
Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn’t hard to master.
Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.
I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.
I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn’t a disaster.
- Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan’t have lied. It’s evident
the art of losing’s not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.
EEN WARE KUNST – ELIZABETH BISHOP
voor Andre BongersDe kunst van het verliezen kun je aanleren;
zoveel dingen lijken wel bedoeld om ze te verliezen
zodat hun verlies geen ramp is.
Verlies iets, elke dag. Aanvaard de opwinding
van verloren deursleutels, het slecht bestede uur.
De kunst van het verliezen kun je aanleren.
Bekwaam je verder in het verliezen, in sneller
te verliezen: plaatsen en namen, en waar je naartoe
wou reizen. Niets van dit alles veroorzaakt een ramp.
Ik verloor mijn moeders horloge. En kijk! Eveneens
mijn laatste, of op een na laatste van drie geliefde huizen.
De kunst van het verliezen kun je aanleren.
Ik ben twee steden kwijtgeraakt, prachtige steden.
En, nog meer, enkele koninkrijken, twee rivieren,
een continent. Ik mis ze, maar het was geen ramp.
- Zelfs als ik jou kwijtraak (je plagerige stem, een geliefd gebaar)
zal dit geen leugen zijn. Het is duidelijk dat de kunst
van het verliezen niet zo moeilijk aan te leren is,
ook al lijkt het (Schrijf het maar op!) misschien op een ramp.
