DICHTER BIJ BEELD Curator Richard Foqué kreeg van de Middelheimpromotors de opdracht 15 dichters te selecteren, die verzocht werden een gedicht te schrijven bij een beeldhouwwerk dat in het museum staat opgesteld. Het project, DICHTER BIJ BEELD, werd gelanceerd met een midzomernachtelijke poëtische wandeling op zaterdag 21 juni 2014. Met de steun van Antwerpen Boekenstad verscheen een gelijknamige publicatie met alle gedichten en de bijhorende beelden. Deze uitgave was, zolang de voorraad strekte, gratis verkrijgbaar aan de balie van het Middelheimmuseum. Roger Nupie schreef een gedicht bij “Zonnewagen” van Camiel van Breedam.

DE ZONNEWAGEN Roger Nupie Soms verbergt ze zich, soms duikt ze op, opgaan & ondergaan is haar op de stralen geschreven. Soms blaakt ze, soms schijnt ze flets achter waterachtige wolken. Geen continent is haar onbekend. Woestijnen, oceanen, het wilde westen: ach, het zal haar wat, maar helaas: niks nieuws onder de zon heeft ze genoeg van haar eigen hemellicht. Weg wil ze van dit alles, minstens een zonnewende lang, maar wie brengt de zon veilig thuis, geeft haar onderdak, gunt haar rust? Dit voertuig met wankele wielen? Al eerder had ze deze zonnewagen gespot, verankerd in Middelheim. Zonnebron, krachtbron, zet je op, verlaat deze tijdelijke halte, breng haar naar haar thuishaven.   Op dit spookuur komt deze zotte zonneauto in beweging, krakend en kramiekel rijdt hij het park uit. In de verste verte geen suppoost te bespeuren. In stille dreven lachen zonnepanelen, al dan niet gesubsidieerd, haar toe. De zon kamt haar gouden stralen, maakt zich op voor haar thuiskomst. Het zal je niet verbazen, Camiel, als vanouds & vanzelf leidt zonne-energie haar rechtstreeks richting Rupelstreek. De zon is terecht. Je zonnewagen evenzo.