Michaël Van Caeneghem the hill we climb

Bij het krieken van de dag vragen wij ons af : waar vinden we licht in deze schaduw zonder eind ? Wij dragen een verlies, als waden wij door zee. Wij trotseerden de buik van het beest, leerden dat stille vrede niet altijd vreedzaam is en dat onze normen en noties over recht niet altijd rechtvaardig zijn. En toch, voor wij het beseften, is dit onze dageraad. Hoe dan ook lukt het ons. Hoe dan ook doorstonden wij de storm en waren getuige van een natie die niet is gebroken maar gewoonweg onvoltooid. Wij, kinderen van een land en een tijd, waarin een broodmager Zwart meisje, van slavenkomaf en grootgebracht door een alleenstaande moeder, van het presidentschap kan dromen en nu zomaar ineens voor een president reciteert. En, ja, we zijn verre van opgepoetst, verre van vlekkeloos. Maar wij streven dan ook niet naar perfectie, wij streven ernaar onze unie te smeden met een doel : een land creëren dat alle culturen, kleuren, karakters en keuzes van mensen is toegewijd. En dus kijken wij niet naar wat tussen ons in staat maar naar wat voor ons ligt. We dichten de kloof omdat wij weten, dat, willen wij een toekomst, wij eerst onze geschillen moeten opzij zetten. Wij leggen het harnas af om elkaar de hand te reiken. Wij willen niemand beschadigen en iedereen samenbrengen. Laat de hele wereld bevestigen, dat zelfs als wij verdriet hadden, wij bleven groeien dat zelfs als wij pijn hadden, wij bleven hopen dat zelfs als we doodop waren, wij bleven volharden dat wij voor altijd zegevierend verbonden zullen zijn. Niet omdat wij nooit nog zullen verliezen maar omdat wij nooit nog tweedracht zullen zaaien. De Schrift houdt ons voor dat eenieder onder een eigen wijnrank en vijgenboom zal zitten en niemand hen zal bang maken. Willen wij dit nog in onze tijd waarmaken dan is het niet door het zwaard

maar door de bruggen die wij slaan en de belofte van een open plek op de heuvel die wij beklimmen. Als wij maar moedig zijn. Dan is het omdat Amerikaan zijn meer is dan onze geërfde trots, en de manier waarop wij het verleden binnentreden en herstellen. We zagen een kracht die onze natie liever wou versplinteren dan verbinden, ons land liever wou vernielen om de democratie te vertragen. En het was hen bijna gelukt. Maar, al kan de democratie even worden uitgesteld zij kan nooit voorgoed worden verslagen. Op deze waarheid, dit geloof vertrouwen wij. Want terwijl wij naar de toekomst kijken, kijkt de geschiedenis naar ons. Dit is het tijdperk van rechtvaardige bevrijding waarvoor wij bij de wording bang waren. Wij voelden ons niet klaar erfgenaam te zijn van zo’n beangstigend uur, maar wij vonden in onszelf de kracht om een nieuw hoofdstuk te schrijven, om onszelf hoop en een lach te schenken. En, waar wij ons eertijds de vraag stelden : hoe kunnen we ooit dit onheil beheersen ? beweren wij nu : hoe kon dit onheil ons ooit overheersen ? We marcheren niet terug naar wat was maar naar wat zal zijn. Een land dat gekneusd maar een geheel is welwillend maar stoutmoedig, fel maar vrij. Wij laten ons niet terugdringen of ophouden door intimidatie omdat wij weten dat onze trage starheid dan het erfdeel van onze kinderen wordt, onze flaters hun lasten. Maar één ding is zeker : versmelten we barmhartigheid met kracht, kracht met rechtvaardigheid dan wordt liefde onze nalatenschap en verandert het geboorterecht van onze kinderen. Laten wij dus een land na dat beter is dan waar wij in werden achtergelaten. Met elke ademstoot uit mijn brons-beslagen borst : wij zullen deze verwonde wereld tot een wonder verheffen. Wij zullen opstaan in de gouden heuvels van het westen. Wij zullen opstaan in het winderige noordoosten waar onze stamvaders voor het eerst rebelleerden Wij zullen opstaan in de steden en meren van het midwesten. Wij zullen opstaan in het door zon verdorde zuiden. Wij zullen herbouwen, herenigen en herstellen. En in elk gekend gehucht, elke uithoek van onze natie dat wij ons land noemen, zal ons volk, verscheiden en prachtig, gehavend en mooi, naar voren treden. Bij het krieken van de dag treden wij uit de schaduw, vurig en onbevreesd. De nieuwe dageraad bloeit open als wij hem bevrijden. Want er is altijd licht zolang wij maar moedig genoeg zijn om het te zien. zolang wij maar moedig genoeg zijn om het te zijn. Amanda Gorman vert. Michaël van Caeneghem

DE HEUVEL DIE WIJ BEKLIMMEN Deze vertaling van “The Hill We Climb” van Amanda Gorman is het resultaat van een kleine uitdaging die  Will van Broekhoven,  Nicole Van Overstraeten en ikzelf zijn aangegaan. Jacques Otterspeer creëerde zelfs een beat-versie! Alle vier hebben we een eigen, soms verschillende bewerking van dit ondertussen wereldbekende gedicht gemaakt.

© foto: Amanda Gorman

Beat-versie Jacques Otterspeer