Cel Overberghe
wind
DUIF
Een duif, gevoed met gedachten
vliegt weg, wordt stip,
verdwijnt achter de einder
en wordt woord.
Zo bevrucht zij hen met twijfels
hun zekerheden in beton gegoten,
zwaarwichtig in hun overtuiging,
hun balast.
Vanuit vogelperspectief
stuurt zij zinnen naar dwalende dichters
die angstig hun gewichtloosheid ervaren,
duizelig en transcendent.
WIND
voor Jan Van Hove
De wind huilt wanneer Jan onder zeil gaat.
Het zout bijt een voor in zijn voorhoofd
terwijl de zuidwester zijn windjak geselt
en geluk in zijn strakke blik te lezen staat.
met de snelheid van vele knopen
snijdt zijn boot door de golven
als een mes, geslepen op zijn wil
om het onmogelijke te bedwingen.
Niemand houdt hem tegen
wanneer de zee hem roept, zijn bloed hem drijft
om bakens te verzetten, zijn driest verlangen
naar een staat van genade.
Als een Odysseus trotseert hij de lokzangen
va, sirènes, gebonden als hij is
aan de mast van zijn roekeloze dromen,
zijn drang naar een ontmoeting met zichzelf.
© schilderij: Cel Overberghe
