Cel Overberghe spreeuw

© foto: Vera Seppion

Spreeuw Hij voelt zich een vleugellamme spreeuw die vol heimwee naar zijn soortgenoten kijkt en zich het luchtballet herinnert waarin hij in zijn jeugd vol overgave meegevlogen heeft als vlugge sluiers in het avondlicht. Hij trippelt nu wat mee met nog niet uitgestorven mussen die tussen de betonnen klinkers van de straat naar kruimels pikken maar alleen wat chips krijgen te slikken gemorst door het kleine grut van het speelschooltje om de hoek omdat hun taterende moeders nog niet aan koken denken.