Oh, wat een schat dat klein Sofietje, een woordenschat vol schoonheid. Knuffelwoordjes strelen haar welgevormde oren en een glimlach verschijnt als een beloning op haar mooi gelaat voor mijn al te drieste taal die haar doet blozen bij de woorden die mijn verlangen openbaren maar die zij onbeantwoord laat. Alleen mijn ogen ontdoen haar van het verhullende textiel dat echter ontoereikend is voor mijn te scherpe schilderblik. Daar moet ik het uiteindelijk mee doen, want in haar nachtelijke fantasieën ben ik het kleinste deel van het décor waarin haar knuffeldieren als echte sterren, breed te stralen staan.