© schilderij: Cel Overberghe

SIRENE Zij zwom diep in stille waters waarin ik mijn netten had gespannen. Zij spartelde niet tegen toen ik haar binnenboord trok. Haar ogen als messen joegen mijn vissersbloed als een matroos de mast in. De scherpte van haar blik sneed mij de adem af en haar lippen kleurden rood, toen zij mijn hitsig bloed dronk. In haar diepste plooien braken wolven uit, belust op rauwe klanken, geschroeid door haar hete adem in mijn nek. In de deining van haar dijen kwam ik op verhaal en begroef mijn strijdbijl in haar onderwereld, haar bronzen beeldentuin, gesloten voor het grote publiek. Dan goot ik olie op de golven en sliep in haar heerlijke armen, bedwelmd door dwaze gedachten, rustend in haar vloeibare vrede.

Cel Overberghe sirene