Zij droeg een kleed vol zwart verdriet en haar ogen stonden blank als een plas vol dode vissen. Met haar klaaglied sloeg zij een brug naar mij open ziel met de hoop van de drenkeling die grond onder de voeten zoekt. Ik vlocht een zwemvest vol bovendrijvende woordjes die ik blindelings oprakelde uit mijn noodwoordenschat en er verscheen weer blos op haar bleke betraande wangen pastelkleurig als een voorzichtige glimlach tussen de grijze wanhoop. Bezorgd als een bange vader trok ik haar aan boord van het vlot dat mijn schipbreuk achter zich gelaten had en bood haar mijn beprekt zeemanschap aan, op hoop van zegen.