Ooit Ooit zullen wij terug samen zijn, maakt niet uit in welke vorm, stuifmeel verwaaiend in een rozentuin in de nazomer van een zwoele september. Of in reuk van vreugdevuren, opstijgend in de avond, klevend aan de lippen van een dichter die zijn muze kust. De reuk van nootmuskaat in de keuken van een Indische prinses, vermengd met haar tere lichaamsgeur, opgewekt door verlangen naar een geliefde. Het maakt niet uit, als het mijn dromen stimuleert, mijn dromen waarin je elke nacht opnieuw verschijnt, maar steeds terug verdwijnt bij het ochtendgloren. Ooit zullen wij terug samen zijn wanneer mijn as zich vermengt met de jouwe in het urnen-bos, geholpen door een regenbui Die traag zal verdampen in eeuwige stilte.