MARCEL Ik droomde enkele nachten terug van mijn naamgenoot Marcel, de man die taal tot goudstof kon vermalen Marcel Van Maele die van de grote dorst zijn poëzie op flessen trok en ons dan dronken voerde met zijn verslavende woorden, superieur en van eerste persing. Zijn toverwoord was humor die tussen de regels vervlochten zat, lachgas met een hoge intoxicatiegraad. Naarmate zijn blindheid vorderde, verhelderde zijn visie op de wereld, spitsvondig en in zijn oordeel scherp als het scheermes van een meesterkapper.