DUIF Een duif, gevoed met gedachten vliegt weg, wordt stip, verdwijnt achter de einder en wordt woord.

Zo bevrucht zij hen met twijfels hun zekerheden in beton gegoten, zwaarwichtig in hun overtuiging, hun balast.

Vanuit vogelperspectief stuurt zij zinnen naar dwalende dichters die angstig hun gewichtloosheid ervaren, duizelig en transcendent.

LESS IS MORE Minder is zeer zelden meer en het niets zal altijd niets blijven. Nonsens, verpakt in dure woorden. Soms leuk… als een scheet in een fles. De kenners, leden van een vrolijke sekte, de welwillende glimlach op het wetende gelaat in het bijzijn van uilskuikens. ‘t Moet kunnen is als een stelling in het betoog van advocaten, niet zelden van de duivel.