MATERIE Ik ben de materie: aarde, ijzer en steen Er ontbreekt me niets, nauwelijks een stem Mijn borsten zijn puntig, mijn gelaat werd weggelaten Ik kom uit steen, uit een raam van ijzer Vuur baant zich een weg in mij, zet mijn aarde in vlam Neem en eet, dit is mijn beeld, mijn beeltenis, mijn bestaan.

Niet onze briljante architecten, maar onze vaak stugge, dikwijls afwezige, immer vrolijke beeldhouwers zijn de kathedralenbouwers van deze tijd. Over grootte en hoogte hebben we het even niet, want elke vergelijking loopt wel ergens mank, ikzelf ook trouwens. Immers, het verwerken van klei en ijzer en steen en al de rest is één, maar het resultaat van die verwerking overstijgt doorgaans het zichtbare en tastbare materiaal, zoals een kathedraal veel meer is dan zomaar een gebouw, een begrip is en in zijn tijd stond voor het geloof zelf. Terecht schrijft Roger Nupie: Neem en eet, dit is mijn beeld, mijn beeltenis, mijn bestaan. Immers, daar gaat het om, ja, daar alleen gaat het om. Niet belangrijk zijn de ogen van een ventje maar zijn blik, niet de handen van een vrouwenbeeldje maar de berusting, de overgave, niet de voeten maar zwaarte of lichtheid, niet de houding maar het gevoel van kwetsbaarheid. Met andere woorden, licht en duisternis, min en onmin, vrees en vreugde, enzovoort, allemaal kathedralische elementen zijn ook (nog) van toepassing op de huidige beeldhouwkunst en zeer zeker ook op het werk van Brigitte Balhan. In die geest doorademen de gedichten van Roger Nupie de beelden van Brigitte Balhan, daarvan getuigen de foto’s en de dichter zelf. Materie en materieloosheid worden één. Deze dozen worden schrijnen zoals deze die zich bevinden in kathedralen. En voilà, daarmee is ook de cirkel rond: kathedralenbouwer, beeldhouwer, dichter en dozenmaker, een aantal mensen hebben elkaar gevonden omdat ze elkaar zochten. En wat zie ik, het is tien uur en dus ga ik nu slapen. Vaarwel! Fernand Ronsmans De Groote Beer Edities, 1996