Stelt
u
zich
even
een
dertienjarige
jongen
voor
die
ijverig
alles
leest
wat
er
van
Lucienne
Stassaert
verschijnt.
Jaren
later
zou
hij
aan
een
proefschrift
werken
over
“Een
kleine
zeeanemoon”, toen - we schrijven 1976 - haar recentste boek.
Het
was
rond
die
tijd
dat
ik
haar
ontmoette
op
een
feestje
in
Antwerpen
en
wat
later
werd
uitgenodigd
bij
haar
thuis.
Wat
een
gesprek
moest
worden
over
het
proefschrift,
groeide
uit
tot
veel
meer.
Ik
kwam
regelmatig
op
bezoek
bij
Lucienne.
Boeken
en
muziek
werden
uitgewisseld.
Ze
nam
me
mee
op
sleeptouw
naar
vernissages
en
voorstellingen
en
ze
leerde
mij het Antwerpse nachtleven kennen.
Begin
jaren
80
werkte
ik
in
een
galerie
in
Antwerpen.
Toen
het
appartement
boven
Lucienne
vrijkwam,
nam
ik
er
mijn
intrek.
Vanaf
dan
kon
ik
haar
publicaties
en
haar
werk
als
beeldend
kunstenaar
van
nabij
volgen.
Jaren
later
organiseerden
we
een
retrospectieve
van
haar
schilderijen
en
tekeningen
-
het
werd
een
van
de
meest
succesvolle
exposities
in
onze
toenmalige galerie.
Lucienne
heeft
mij
niet
alleen
gestimuleerd
tot
het
publiceren
van
mijn
eerste
dichtbundel;
zij
was
van
in
den
beginne
mijn
mentor
aan
wie
ik
op
literair
vlak
zowat
alles
te
danken
heb.
Maar er is meer: deze grote en veelzijdige dame is een vriendin voor het leven geworden.
Al
jaren
verkondigt
ze
na
elke
publicatie:
“Dit
was
mijn
laatste
bundel,
nu
publiceer
ik
niet
meer”.
Maar
ze
blijft
schrijven,
vertalen
en
schilderen.
Het
zegt
veel
over
de
passie
en
de
bezetenheid waarmee ze werkt - en dat op haar 88
ste
.
Op 22 december 2023 werd haar dubbelbundel “De overkant van de tijd/ Op de valreep”
voorgesteld in de Zwarte Panter te Antwerpen. Van 20 januari tot en met 11 februari 2024
exposeerde ze haar plastisch werk in de Artmut Galerie in Mechelen, samen met beelden van
haar dochter Anouk Ganzevoort.
Roger Nupie